สหาย

เมื่อเติบใหญ่เจ้าอย่าริขี้เกียจ
กระแดะกระเดียดเป็นคุณหนูดูหรูหรา
หนักต้องเอาเบาต้องสู้เหมือนปู่-ตา
ทั้งยายย่าพ่อแม่ไม่แพ้กัน

จงกางปีกขบถจรดฟ้า
จงหาญกล้าท้าทายประกายฝัน
จงถางถากทางใหญ่จงฝ่าฝัน
จงแบ่งปันสร้างสรรค์สังคมดี

อย่ามัวเมาด้วยลาภยศและชื่อเสียง
เพราะเป็นเพียงมายาน่าบัดสี
เปิดกะลามองความจริงที่โลกมี
ฟังกวีเล่าเรื่องราวผู้ทุกข์ทน

จงอย่าคิดหยามเหยียดผู้ยากไร้
เลือกได้ใครอยากเกิดมาหมองเหม่น
อย่าวัดค่ากันที่มีหรือจน
ข้ามให้พื้นสู่ธาตุแท้คุณธรรม

(ธนาธรเขียนบทกลอนนี้ให้ลูกคนโตในวันที่เขาเกิด)