ไทเปมีน้ำตาโปรยปรายเป็นบางแห่ง ลด15%

คำของธันวา’ เรื่องสั้นสำดับที่หนึ่งที่เปิดตัวรวมเรื่องสั้นเล่มนี้ได้เหงาจับใจ ผ่านชีวิตของ ‘ธันวา’ ที่คืบเคลื่อนไปในไทเปเพียงลำพัง โดดเดี่ยวอยู่ในเมืองเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยสีสันและผู้คนมากหน้าหลายตา แต่ด้านหนึ่งกลับจำเจเงียบเหงา โดยไม่ได้ประกาศตัวว่าเป็นคนเหงาและฟูมฟายให้กับมัน แต่บรรยากาศเหงาๆ ฉายชัดออกมาจากกิจวัตรประจำวัน ชีวิตที่วนซ้ำระหว่างที่พักกับที่ทำงาน ไม่มีเพื่อนสนิท ไม่มีคนรัก ไม่พูดถึงบ้านที่รอให้กลับไปหา มีแค่ความสัมพันธ์ขาดๆ หายๆ ในแอปพลิเคชันหาเพื่อนบางครั้งคราวที่พอจะยึดโยงไว้ได้บ้าง

นัท ศุภวาที ถ่ายทอดรายละเอียดของไทเปออกมาอย่างคึกคักและมีชีวิตชีวา แต่ภายใต้เสียงอึกทึกกลับเต็มไปด้วยความเงียบงัน ตัวละครจมอยู่ในโลกเงียบ เสียบหูฟังเปิดเพลงปิดกั้นเสียงจากคนรายรอบ กลับห้องมาขังตัวเองอยู่เงียบๆ อ่านหนังสือและใช้ชีวิตไปอย่างเงียบๆ เงียบจนได้ยินเสียงหวั่นไหวของความโดดเดี่ยวจนรู้สึกว่าแค่มีใครสักคนอยู่ด้วยกันช่วงสั้นๆ ก็เพียงพอ ตัวละครที่คาดหวังน้อยนิด น้อมยอมรับแต่โดยดีว่าโลกนี้อาจมีใครสักคนที่จะเข้ามาเป็นโลกทั้งใบของเรา แต่ไม่มีวันเป็นของเรา

เป็นความเศร้าแบบซึมลึก แบบฝนที่โปรยปรายบางๆ ไม่บีบคั้นให้ร้องไห้เป็นเพื่อนกันมันจึงยิ่งงดงามมาก ในเรื่องราวของผู้คนที่แค่ต้องการใครอีกคนมาประคับประคองชีวิตในรูปแบบที่คนอื่นไม่ต้องเข้าใจก็ได้